كتاب عمر

رسيد و عهـــــــــد جـــوانى تباه شد
ايّام زنــــدگى همــــــه صــرف گناه شد
بيــــــــــراهه رفتـــــه پشت به مقصد، همــى روم
عمــــرى دراز صرف در اين كـوره راه شد
وارستگــــان به دوست پنـــــــــاهنده گشتـــــه‏اند
وابسته‏اى چو من به جهـان بى پناه شد
خودخواهى است و خودسرى و خودپسندى است
حاصل ز عمرِ آنكه خــــودش قبله‏گاه شد
دلــــــدادگان كــــــه روى سفيدنـــــــــــد پيش يار
رنج مـــــرا نديده كـــــه رويــــم سيـاه شد
افســـــوس بـــــر گذشتــــــه، بر آينده صد فسوس
آن را كـــه بستــه در رسن مال و جاه شد
از نـــــــور ، رو به ظلمتــــــم اى دوست، دست گير
آن را كـــه رو سيه بــه سراشيب چاه شد